"Πως μπορώ να πεθάνω", είπε,
"εγώ που έχω μια μεγάλη ιδέα;"
σελ. 112 (Αδερφοφάδες) ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ *******************
"Καλύτερα να του ξεφύγει κάτι του γιατρού, παρά να κάνει λάθος διάγνωση."
Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018
Ε όχι, δεν έχουμε όλοι κατάθλιψη!
Ε, όχι, δεν έχουμε όλοι κατάθλιψη!
Ο Αύγουστος Κορτώ βγήκε θαρραλέα για να δηλώσει πως δίνει για άλλη μια φορά τον αγώνα του. Ο συγγραφέας δεν φοβάται την έκθεση, αντιθέτως φαίνεται να την επιδιώκει. Αλλο να μιλάς και να αντιμετωπίζεις γενναία το τέρας της κατάθλιψης και άλλο να τη μετατρέπεις σε αξεσουάρ του lifestyle σου
Το Internet βρίθει δημοσιευμάτων για διάσημους ηθοποιούς, τραγουδιστές, μοντέλα κλπ. που έπαθαν κατάθλιψη. Που πολεμούν την κατάθλιψη. Ή που τη νίκησαν (αυτοί είναι οι περισσότεροι) αφού πέρασαν μερικές ημέρες, εβδομάδες, μήνες της ζωής τους ως καταθλιπτικοί, από την Μπιγιονσέ και την Ελεν Ντε Τζένερις ως τον Σταμάτη Γονίδη και την Ελενα Παπαρίζου. Διαβάζουμε τέτοιες περιπτώσεις σε life style σελίδες. Δεν γνωρίζω τι είδους κατάθλιψη είναι αυτή η οποία προσβάλλει κυρίως τους εκπροσώπους της σόουμπιζ , υποπτεύομαι (ή μάλλον, είμαι βέβαιος) πως για τους περισσότερους δεν είναι η φοβερή ψυχική ασθένεια για την οποία μιλάει η ιατρική. Περισσότερο μού μοιάζει ως κρίση ναρκισσισμού, ένα επικοινωνιακό τέχνασμα για να τους προσέξουν, ως… συστατικό του πληθωρικού τρόπου ζωής τους. Ομως, η κατάχρηση του όρου κατάθλιψη και η επιπόλαια χρήση του είναι ύβρις για όλους αυτούς που και έχουν κατάθλιψη (την πραγματική) και αγωνίζονται να κρατηθούν. Και για εκείνους που δεν τα κατάφεραν, λύγισαν.
Ανθρωπος που έχει πολεμήσει το τέρας της καταθλίψεως και που έχει μιλήσει και γράψει με θάρρος γι’ αυτό, ο Αύγουστος Κορτώ βγήκε και τώρα για να δηλώσει δημοσίως πως δίνει για άλλη μια φορά τον αγώνα του. Ο γνωστός συγγραφέας ανήκει στις περιπτώσεις που δεν φοβούνται την έκθεση, αντιθέτως, για δικούς του λόγους την επιδιώκει. Υπάρχουν πάντα και εκείνοι που προτιμούν τα κρυφά μονοπάτια. Δεν είμαι ειδικός για να πάρω θέση, όποιος όμως και αν είναι ο τρόπος που επιλέγει ο ασθενής δεν μπορείς να μην θαυμάσεις έναν τέτοιο αγώνα, για την τεράστια δύναμη που απαιτείται. Γιατί η κατάθλιψη είναι θηρίο που τρώει τα σωθικά σου, δεν είναι άλλη μια μέρα που δεν είχες όρεξη να ντυθείς σένια και να πας για καφέ, επειδή χθες το βράδυ η δικιά σου γλυκοκοίταξε τον απέναντι. Γιατί και αυτό κατάθλιψη το βαφτίζουμε.
Εχει συμβεί σε όλους μας: Ξυπνάμε κάποια πρωινά με βράχους στα χέρια μας. Ή με βάρος στο στήθος. Ή με θλίψη, με διάθεση να κλάψουμε, με ανορεξία, με σφίξιμο στο στομάχι, με τη διάθεση να πάρουμε μια βαλίτσα και να εξαφανιστούμε…
Πολλά συμβαίνουν και μας επηρεάζουν, έχει και η ψυχολογία μας τις διακυμάνσεις της. Ομως όχι, η πρόσκαιρη ακεφιά δεν είναι σώνει και καλά κατάθλιψη.
Οσο και αν η κατάθλιψη μοιάζει και με κακή διάθεση, η κακή διάθεση δεν είναι απαραιτήτως κατάθλιψη. Ούτε οι κρίσεις πανικού είναι κατάθλιψη. Αν η μελαγχολία και η δυσθυμία είναι «συστατικά» της κατάθλιψης, δεν μπορεί κάθε φορά που μελαγχολούμε να θεωρούμε πως νοσούμε. Ούτε μπορούμε όποτε χάνουμε το κέφι μας να αρχίζουμε να κάνουμε τον γιατρό του εαυτού μας καταπίνοντας χάπια που δεν μας τα έδωσε κανένας γιατρός αλλά «ένας φίλος που ξέρει».
Λένε πως η κατάθλιψη είναι η ασθένεια της εποχής μας, αν και δεν βρίσκω εποχή που να μην έπρεπε να την αντιμετωπίσει ως αρρώστια που σκοτώνει. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια έχουμε ασχοληθεί περισσότερο μαζί της επειδή είμαστε έπειτα από καιρό πιο στριμωγμένοι, πιο θλιμμένοι, πιο χαπακωμένοι. Και επειδή η κοινωνία έχει αρχίσει να μιλάει πιο ανοικτά και για ψυχικές ασθένειες που τις έκρυβε – έχουν δοθεί μάχες ώστε ο καταθλιπτικός να μην είναι κοινωνικά στιγματισμένος.
Αλλο όμως να μιλάς και να αντιμετωπίζεις θαρραλέα μια αρρώστια και άλλο να την μετατρέπεις σε αξεσουάρ του lifestyle σου. Αλλο πράγμα οι πέντε συνεδρίες με έναν ψυχολόγο, άλλο η μακροχρόνια φαρμακευτική αγωγή. Επώνυμοι και μη ας σοβαρευτούμε, ας διαβάσουμε, ας ακούσουμε τους γιατρούς, ας ενημερωθούμε και ας σταματήσουμε να χαϊδευόμαστε. Ας αντιμετωπίσουμε την κατάθλιψη με τη σοβαρότητα που πρέπει. Και ας διασκεδάσουμε την όποια «επιπόλαια» και light δυσθυμία μας με λίγο τζόκινγκ, με γιόγκα, με μια εκδρομή, με ένα καλό φαγητό ή μια καλή κινηματογραφική ταινία, με ένα καινούριο ρούχο, με μια βόλτα με φίλους… Με την αγωγή, δηλαδή, που ενδείκνυται για τις light περιπτώσεις μας. Μακάρι σε εμάς το θηρίο να μην δείξει ποτέ τα δόντια του. Δύναμη και κουράγιο σε εκείνους που το πολεμάνε!
«Ο συγγραφέας δεν φοβάται την έκθεση, αντιθέτως φαίνεται να την επιδιώκει. Αλλο όμως να μιλάς και να αντιμετωπίζεις γενναία το τέρας της κατάθλιψης και άλλο να τη μετατρέπεις σε αξεσουάρ του lifestyle σου»
Ο Αύγουστος Κορτώ βγήκε θαρραλέα για να δηλώσει πως δίνει για άλλη μια φορά τον αγώνα του. Ο συγγραφέας δεν φοβάται την έκθεση, αντιθέτως φαίνεται να την επιδιώκει. ....
Anna MorikuΠραγματικά...πέρα από όλα τα άλλα προτείνεις να βάλουμε φίλτρο ΚΑΙ στο πώς βιώνουμε την κατάθλιψη; Το να αυτοσαρκάζεσαι και να διακωμωδείς την κατάστασή σου ως καταθλιπτικός, τις περιόδους που μπορείς να το κάνεις, είναι από τους μηχανισμούς που αναγκάζεσαι να αναπτύξεις για να μη φρικάρεις τους γύρω σου με αυτό που σου συμβαίνει! Να μην τους επιβαρύνεις, να μην τους προκαλέσεις θλίψη για την κατάστασή σου, να μην τους προκαλέσεις να σε κάνουν στην άκρη σαν ανήμπορο ή να σε κανακεύουν υπερβολικά σαν άρρωστο. Ο συγκεκριμένος που κράζεις έχει μιλήσει ανοιχτά και για το θέμα του με τον αλκοολισμό, δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και παρακινεί ανθρώπους που θεωρούν την ασθένειά τους ταμπού να σταματήσουν να κρύβονται και καλά κάνει! Προφανώς δεν έχεις νιώσει πώς είναι να βιώνεις κοινωνικό αυτο-αποκλεισμό εξαιτίας της ασθένειας και γράφεις ελαφρά τη καρδία
Anna MorikuStavroula Siamou Σχολίασα ένα άρθρο που γράφτηκε και δημοσιεύτηκε χάρη στην ελευθερία του λόγου, σύμφωνα με αυτό που αντιλήφθηκα. Χωρίς να θέλω να φανώ αγενής, δε θα ανοίξω διάλογο για το τι κατάλαβα. Αν θέλεις να γράψεις κάτι, τα σχόλια είναι ανοιχτά σε όλους και έχεις κι εσύ τη δυνατότητα να γράψεις ό,τι αισθάνεσαι σχετικά
Korina PantazoglouΌσο και να σβήνετε τα σχόλια εγώ θα το ξαναγράφω: ντροπή σας που ανεβάζετε τέτοια άρθρα! Σε μια τόσο σοβαρή ασθένεια δεν θα την βγάλουμε να την μετρήσουμε ποιος την έχει μεγαλύτερη! Βγάλτε τα πασούμια κύριε!
Stella KontaroudaΣαφώς ορθή η διάκριση μεταξύ κλινικής κατάθλιψης και απλής ακεφιάς, αλλά από πότε ένας δημοσιογράφος θεωρείται ειδικός για να αποφανθεί σχετικά ; Η επιπόλαια στόχευση συγκεκριμένων προσώπων δείχνει την ίδια ακριβώς έλλειψη σεβασμού προς την εν λόγω πάθηση που προσπαθεί το άρθρο να αναδείξει.
Anagnostaki Evgenia«Δεν είμαι ειδικός για να πάρω θέση» .... αλλα είπατε να πάρετε γιατι ο καθένας που πρέπει να βγάλει ενα άρθρο λέει και την εξυπνάδα του ..
Bone Ap-artΜέχρι να πιάσουν τα χάπια... Για κάνα τρίμηνο... Τουλάχιστον... Δεν υπάρχει κουράγιο για οτιδήποτε ομοιάζει σε ζωή. Αν μιλάμε για κατάθλιψη κι όχι για θλίψη, δυσθυμια ή μελαγχολία.
Athina TzolakiBone Ap-art Δεν τα ξέρετε πολύ καλά υπάρχουν περιπτώσεις που το πρωί γελούσαν με φίλους και το μεσημέρι έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας.Εξάλλου και η δυσθυμία είναι ένα από τα είδη της κατάθλιψης (Depression)που χρειάζεται βοήθεια.Εσείς μάλλον μιλάτε για κλινική κατάθλιψη (Major Depression).Πολύ κακό άρθρο του κου Βίδου επιπόλαιο con gusto:(.Ύβρις δεν είναι να έχεις διαφορετικό βαθμό κατάθλιψης από αυτό που εγκρίνει ο δημοσιογράφος ύβρις είναι να θέλεις να πεις την επιπόλαιη εξυπνάδα σου χωρίς να ξέρεις τι σου γίνεται για ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου