Όταν γίνεσαι γονιός φαίνεται πραγματικά τι άνθρωπος είσαι

Πριν γίνεις γονιός νομίζεις ότι σε ξέρεις.

Ότι έχει κατασταλάξει αυτό το μέσα σου, ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου, ότι αυτή που αντικρύζεις στον καθρέφτη, την διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο. Και ίσως γι’ αυτό αποφασίζεις να κάνεις παιδί, γιατί νομίζεις ότι σε ξέρεις τόσο καλά.

Και έρχεται το παιδί και ανακαλύπτεις σιγά σιγά ότι είσαι ή γίνεσαι μια άλλη. Ότι αποκτάς ένα καινούριο «εγώ» που άλλοτε σε τρομάζει και άλλοτε το θαυμάζεις ψιθυρίζοντας «καλά, είμαι εγώ αυτή;». Τουλάχιστον εμένα αυτό που μου συνέβη. Και σε άλλες μητέρες-φίλες.

Θυμάμαι ότι ήμουν ατρόμητη.

Ότι δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να με φοβίσει, ότι ενώ οι άλλοι κρύβονταν εγώ πήγαινα μπροστά. Τώρα φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι για την υγεία μου, θέλω να είμαι καλά για το παιδί μου. Φοβάμαι όταν οδηγώ, τρέχω λιγότερο. Προσέχω τη διατροφή μου. Κοιμάμαι νωρίτερα για να είμαι ξεκούραστη την επόμενη μέρα ώστε να δώσω όσα μπορώ περισσότερα στο παιδί. Ναι, πλέον δεν είμαι καθόλου περιπετειώδης. Προτιμώ την ασφάλεια, την ηρεμία, τη σιγουριά και τα πράγματα που μπορώ να ελέγχω, όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό σε μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις.

Θυμάμαι ότι κάποτε κοιτούσα περισσότερο τον εαυτό μου.

Δεν θυσίαζα εύκολα τον ελεύθερο χρόνο μου για οτιδήποτε μου ήταν δυσάρεστο. Με προστάτευα από την κούραση, τις αγγαρείες, τις στενοχώριες. Τώρα δίνω απλόχερα τον ελεύθερο χρόνο μου στο μικρό. Όσο κουρασμένη κι αν είμαι, ακόμα κι όταν κλείνουν τα μάτια μου, είμαι εκεί. Και το περίεργο είναι ότι το απολαμβάνω όσο ποτέ.

Θυμάμαι ότι δεν συνεργαζόμουν καλά με τους ανθρώπους.

Ήμουν συγκεντρωτική και δεν ζητούσα ποτέ βοήθεια. Ακόμα και όταν παντρεύτηκα, αυτό ήταν το παράπονο του συζύγου μου. «Νομίζεις ότι μόνο εσύ τα κάνεις όλα καλά» μου έλεγε και είχε δίκιο. Με το παιδί κατάφερα να το ξεπεράσω αυτό. Τον άφησα να συμμετέχει. Δηλαδή δεν τον άφησα, ήταν το αυτονόητό μου. Και έγινε αβίαστα. Έμαθα να τον εμπιστεύομαι και απέβαλα από μέσα μου την ιδέα ότι μόνο εγώ τα καταφέρνω σε όλα. Και δεν το έκανα από ανάγκη, για να βγάλω βάρη από πάνω μου. Το έκανα γιατί αυτό το παιδί δεν το έκανα μόνη μου, και γιατί κατάλαβα πως αυτή την ευλογία του «να δίνεις» και να «φροντίζεις» ένα μωρό όφειλε να την απολαύσει και ο σύζυγός μου.

Θυμάμαι ότι δεν άντεχα τη μητέρα μου ούτε λεπτό.

Όσο καλοπροαίρετα κι αν μου μιλούσε είχα πάντα κάτι να της πω. Ένιωθα ότι με καταπιέζει, ότι με συνθλίβει με την αγάπη της. Ένιωθα ότι ήταν υπερβολική σε όλα της. Νοιαζόταν υπερβολικά, ανησυχούσε υπερβολικά, φρόντιζε υπερβολικά, ταραζόταν υπερβολικά και ανακατευόταν υπερβολικά στη ζωή μου. Τώρα, που ήρθα στη θέση της, τώρα που μπήκα στα παπούτσια της συνειδητοποίησα πόσο την έχω αδικήσει. Και ευτυχώς δεν ήταν αργά και μπόρεσα να της πω πως τώρα κατάλαβα από που πήγαζε όλη αυτό το νοιάξιμο που τότε με έπνιγε. Και εκτός από μάνα, έγινα και καλύτερη κόρη.

Θυμάμαι ότι δεν είχα ποτέ υπομονή.

Όχι μόνο με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μου. Όταν ήρθε το παιδί δεν μπορούσα να φανταστώ που έκρυβα τόση υπομονή. Πώς μπόρεσα να βάλω σε μια σειρά τον ατίθασο εαυτό μου, με τον θηλασμό, τα ωάρια, τον ύπνο του μωρού. Και αργότερα πόση υπομονή έδειχνα με τις γκρίνιες του, τις αυπνίες του, το φαγητό που δεν έτρωγε, τα πρώτα του δόντια, τα πρώτα του βήματα, τις αταξίες του. Φοβόμουν πολύ ότι αυτή η ανυπομονησία θα αποτελούσε ένα αγκάθι στη σχέση με με το παιδί μου. Κι όμως το η «κατανόηση» και η «ενσυναίσθηση» έσβησαν και το παραμικρό ψίγμα ανυπομονησίας από μέσα μου, σε βαθμό που ακόμα απορώ με εμένα.

Μπορώ να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα ενός παλιού εαυτού που δεν θα μπορούσαν ποτέ να κουμπώσουν με τον τωρινό μου ρόλο. Ο άνθρωπος που ήμουν δεν υπάρχει πια. Ή μάλλον δεν υπάρχει πια η κακή εκδοχή του παλιού εαυτού μου.

Καθώς έγινα μητέρα ανακάλυψα τι άνθρωπος είμαι. Και παραμένω ένας δύσκολος άνθρωπος. Ωστόσο είμαι ο καλύτερος που θα μπορούσα να γίνω ποτέ. Και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η μητρότητα δεν είναι ότι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Απλώς βγάζει από μέσα του πολύτιμα στοιχεία που διέθετες, κι ίσως δεν είχες βρει τον λόγο να τα εκφράσεις.

Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου

πηγή