Ξέρεις από κότσια; Ξέρεις τα νευρώματα Morton; Ξέρεις τον ορθοπεδικό χειρούργο Στέφανο Λαζαρίδη;

Ξέρεις από κότσια; Ξέρεις τα νευρώματα Morton; Ξέρεις τον ορθοπεδικό χειρούργο Στέφανο Λαζαρίδη;

Χρόνια είχα κότσια…

Δε μιλάμε για τα ψυχικά, αυτά έχουν σκαμπανεβάσματα. Αναλόγως γιγαντώνονται, αναλόγως και εξαφανίζονται.

Μιλάμε ή καλύτερα, μιλάω για δικά μου, τα σωματικά, των ποδιών.

Πώς προέκυψαν;

Σίγουρα όχι από γόβες στιλέτο, αλλά από κούραση, ίσως από στενά ή από φτηνά παπούτσια, ίσως κι από κληρονομικότητα.

Όπως και να έχει, εδώ και μια δεκαετία, μου δυσκόλευαν τη ζωή. Ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια, ήταν αδύνατον να φορέσω κλειστά παπούτσια. Έτσι, κυκλοφορούσα μόνο καλοκαίρι…

…Και πάλι, οι κράμπες μέρα και νύχτα, ήταν ο εφιάλτης μου.

Με όποια γυναίκα κι αν το συζητούσα, η απάντηση ήταν: «μη τολμήσεις και κάνεις εγχείρηση, έχει πολύ πόνο, άσε που στοιχίζει κι οικονομικά!»

Δεν το τόλμησα κι εγώ, μέχρι που φέτος, μετά το φθινόπωρο, την ανακαίνιση και την κούραση, δεν μπορούσα να περπατήσω, ούτε με παντόφλα. Κάθε βήμα μου ήταν, σα να πατούσα πάνω σε γυαλιά σπασμένα και οι κράμπες τη νύχτα άλλαξαν μορφή, δεν ήταν όπως πρώτα.

Τα δάχτυλα των ποδιών μου άρχισαν να μαζεύονται σαν καβούρια και να καίνε και οι πόνοι, αβάσταχτοι. Τι παυσίπονα, τι θερμαντικές αλοιφές, τι «όχι» στις βόλτες, κανένας δεν με καταλάβαινε πόσο υπέφερα.

…Μέχρι μετά τα Χριστούγεννα που άρχισα να το ψάχνω, να βγάζω ακτινογραφίες και να ρωτώ γιατρούς.

«Κρίμα, είσαι νέα γυναίκα, πρέπει να κάνεις εγχείρηση τα κότσια σου», μου απαντούσαν..

«Μα δεν με ενοχλεί η αισθητική κι ότι δεν μπορώ να ντυθώ σωστά, όπως πρέπει, με προβληματίζουν και δεν υποφέρονται οι πόνοι. Κι αυτοί οι πόνοι, εδώ και μήνες έχουν αλλάξει. Δεν είναι όπως πρώτα.

«Ρώτα έναν χειρούργο», ήταν η απάντηση.

«Ναι, αλλά ποιόν;»

«Τόσοι υπάρχουν, θα βρεις!»

Άντε πάλι στο σπίτι, με τις ακτινογραφίες στο χέρι, με βαμβάκια μέσα στις παντόφλες, άντεξα μέχρι και το Πάσχα, με απερίγραπτους πόνους.

Έβλεπα τις τριανταφυλλιές μου να ανθίζουν απ’ το μπαλκόνι, δουλειές να με περιμένουν, κι εγώ λυγούσα σε κάθε βήμα.

Πέρασαν χίλια κακά απ’ το μυαλό μου…

«Κάτι άλλο είναι. Δεν φταίνε μόνο τα κότσια», σκεφτόμουν και δεν το κρύβω, πολλές φορές έκλαιγα κρυφά.

Ο άντρας μου και τα παιδιά σκέφτονταν πως ήταν άρνηση για βόλτα.

Μ’ άκουγαν χρόνια να λέω πως πονάω, συνήθισαν, έπαψα πια και να το λέω, μην τους κουράζω, εφόσον δεν αποφάσιζα για εγχείρηση.

…Κι ύστερα, αφού είδα πως καλοκαίριασε, κι εγώ ήμουνα κλεισμένη μέσα, κουζίνα, κρεβάτι, άρχισα να ψάχνω στην   google, συμπτώματα για πόδια: Κράμπες, κότσια, κάψιμο και κάπου εκεί πετυχαίνω: Νευρώματα Morton!

Αυτό ήταν! Γιατρός δεν ήμουν, μα ήμουνα σίγουρη πως αυτό είχα, εκτός από τα κότσια, που δεν μπορούσα να φορέσω κλειστό παπούτσι.

Ψάχνοντας από δω κι από κει, βρήκα τον λυτρωτή μου! Μου έγραψε μαγνητικές, τις έκανα, δυο μεγάλα νευρώματα στο ένα πόδι, παρακαλώ, κι ένα μεγαλύτερο στο άλλο! Συν τα κότσια, συν μετακίνηση μεταταρσίων, συν γαμψοδακτυλία, απόρησε ο Άνθρωπος, πως άντεξα τόσον καιρό!

Κι ήμουνα τυχερή! Έπεσα πάνω στον γιατρό που είχε ειδικευτεί πάνω στα Νευρώματα του Μόρτον, ίσως είναι και ο πρώτος που το έκανε γνωστό στην Ελλάδα (σαν ασθένεια), τον εμπιστεύτηκα, τον συμπάθησα ως Άνθρωπο, με ενέπνευσε σαν γιατρός, κι έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση να αφήσω τις φοβίες μου για χειρουργεία και πόνους και αφέθηκα στα χέρια του και στις γνώσεις του, με κλειστά τα μάτια. Έτσι κι αλλιώς, χρόνιοι πόνοι πριν, στέρηση ποιότητας ζωής, αποκοπή από τον κόσμο και τόσα άλλα.

Δεν έχω κλείσει μήνα ακόμα, αναρρώνω σιγά – σιγά, σίγουρα θα προλάβω το καλοκαίρι, άπονη στα πόδια στο μέλλον, κι αυτό μου δίνει υπομονή και χαρά, κι ας κάθομαι στο κρεβάτι που πάντα αντιπαθούσα.

Γράφω αυτή την ανάρτηση, πρώτον για να ταρακουνήσω τις γυναίκες, (συμβαίνει και σε άντρες), να προσέχουν τα κότσια τους, για όσους δεν ξέρουν, να μάθουν για τα Νευρώματα Morton, να προλάβουν τα όσα πέρασα εγώ και ΚΥΡΙΩΣ, για να ευχαριστήσω τον γιατρό μου, για την υπομονή του με μένα (υπήρξα σίγουρα η πιο δύσκολη και φοβιτσιάρα ασθενής του) και να σας τον συστήσω ανεπιφύλακτα για οποιοδήποτε πρόβλημα.

Λέγεται Στέφανος Λαζαρίδης, ορθοπεδικός χειρούργος (με σύγχρονες  επεμβατικές χειρουργικές) με πολύ λογικές τιμές και η επίσημη  σελίδα του είναι ΕΔΩ: https://ortho-innovations.gr/

Κλέβω μια φωτογραφία του:

 

Και φώτο των ποδιών μου θα του στείλω, να ενημερώσει το site του, όταν φορέσω πέδιλο, κι όταν εκείνος βρει χρόνο, να ασχοληθεί με την σελίδα του!

Είναι τόσο καλός επιστήμονας, μα και Άνθρωπος (στέκομαι τόσο πολύ σ’ αυτό!) που δεν έχει ανάγκη διαφήμισης από μένα!

Τον ξαναευχαριστώ από καρδιάς για την υπομονή του κι εύχομαι ότι καλύτερο σ’ εκείνον και στην οικογένειά του!