(Παλιότερη εκδήλωση, μα θέλω να μαζέψω ότι υλικό βρω, εδώ! Μέγα θέμα το Σανατόριο!)
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ένα απίστευτα μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας να παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι αργά όλα όσα διαδραματίστηκαν. Οι πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. ξετυλίχτηκαν μέσα από ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κολάζ εικόνων, ιστοριών, τεκμηρίων και αποσπασμάτων από το προς παρουσίαση βιβλίο.
1914, το "Αθανασάκειο" Αρχαιολογικό Μουσείο του Βόλου σε βρεφική ηλικία ακόμα, μόλις 5 ετών, δέχεται την επίσκεψη δύο σημαντικών προσωπικοτήτων εκείνης της εποχής. Ο Ν. Καζαντζάκης και ο Αγγ. Σικελιανός το επισκέπτονται και αφήνουν στο βιβλίο επισκεπτών τις υπογραφές τους και μια σκέψη, η οποία φλερτάρει με την ιδέα της αιωνιότητας... Η ιστορία μόλις άρχισε!!
Δεκαετία του 1930. Ο γιατρός Γ. Καραμάνης λειτουργεί εδώ και δύο δεκαετίες το πρώτο Σανατόριο βουνού στην Ελλάδα, όπου εφαρμόζει πρωτοποριακές μεθόδους θεραπείας. Έχει ήδη παντρευτεί την βοηθό του, Άννα. Οι εξελίξεις στο ήρεμο τοπίο της κορυφής του Πηλίου προμηνύονται καταιγιστικές...
1938-39. Ο πόλεμος πλησιάζει. Το σανατόριο βρίσκεται στο απόγειό του. Έχει δημιουργηθεί και το πρεβαντόριο, με ευθύνη και φροντίδα της Άννας. Η οποία όμως γνωρίζει και έλκεται από τον Αγγ. Σικελιανό. Η συνέχεια γνωστή.
2012. Το σανατόριο ερειπωμένο αποπνέει μια πικρή νοσταλγία, όχι για την αρρώστια αλλά για τους ανθρώπους που την πολέμησαν και τη νίκησαν, για την εποχή που πόνος και δημιουργία μπορούσαν να συμβαδίζουν και να δημιουργούν. Το βιβλίο με την ιστορία παρουσιάζεται στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου Βόλου, σε ένα πολυπληθές ακροατήριο, με τον Αθανασάκη να "αισθάνεται" δικαιωμένος για την επιλογή της προσφοράς του. Οι εισηγήσεις όσων παρουσίασαν το θέμα υπήρξαν καθοριστικές. Η ιστορικότητα του τόπου αλλά και των γεγονότων, η συμμετοχή των συγκεκριμένων προσώπων και στην ιστορία αλλά και στην εκδήλωση, η απόδοση των αποσπασμάτων του βιβλίου από μια φωνή γεμάτη χρώμα, η συγκίνηση ενίοτε και ο θαυμασμός για τους πρωταγωνιστές, όλα μαζί προετοίμαζαν κάποια κορύφωση της βραδιάς, που θα ερχόταν με τις εξαίσιες φωνές της παιδικής χορωδίας.
Πιστεύω πως όσοι συμμετείχαν δε θα ξεχάσουν εύκολα το κλίμα της βραδιάς, τα όσα ακούστηκαν αλλά και την Ελπίδα ως έννοια που ουσιαστικά πρόβαλε η όλη προσπάθεια σε μια πραγματικότητα όπως η σημερινή.
Ευχαριστίες οφείλονται σε όλους όσους εμπνεύστηκαν την εκδήλωση, σε όσους βοήθησαν στην υλοποίησή της και φυσικά σε όσους παρευρέθηκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου