Ουρολοίμωξη 

Ουρολοίμωξη καλείται κάθε λοίμωξη (συνήθως βακτηριακή) που προσβάλλει κάποιο τμήμα του ουροποιητικού συστήματος. Φυσιολογικά τα ούρα είναι στείρα μικροβίων δηλαδή δεν περιέχουν μικροοργανισμούς. Όταν όμως μικροοργανισμοί εισέλθουν στο ουροποιητικό σύστημα ότε μπορούν να πολλαπλασιαστούν και να προκαλέσουν λοιμώξεις τις λεγόμενες ουρολοιμώξεις.
Ο κύριος παράγοντας που ευθύνεται για την ουρολοίμωξη είναι το βακτήριο Escherichia coli που είναι γνωστό και ως κολοβακτηρίδιο. Οι πιο κοινοί τύποι ουρολοίμωξης είναι η οξεία κυστίτιδα (στην ουροδόχο κύστη) και η ουρηθρίτιδα (στην ουρήθρα). Σοβαρότερες όμως θεωρούνται οι λοιμώξεις του ανώτερου ουροποιητικού συστήματος (πυελονεφρίτιδα, σπειραματονεφρίτιδα). Τα βασικότερα συμπτώματα είναι η συχνουρία, η ενόχληση κατά την ούρηση και τα θολά ούρα. Οι ουρολοιμώξεις παρά τα «θορυβώδη» συμπτώματά τους αντιμετωπίζονται σχετικά εύκολα με σύντομη χορήγηση αντιβιοτικών.

 

Παράγοντες κινδύνου 

 

Φύλο

Οι γυναίκες εμφανίζουν συχνότερα ουρολοιμώξεις λόγω της γειτνίασης της γυναικείας ουρήθρας με το ορθό το οποίο είναι αποικισμένο με μικρόβια αλλά και λόγω του μικρότερου μήκους της, με αποτέλεσμα την ευκολότερη διείσδυση των μικροβίων στην ουροδόχο κύστη. Επιπλέον η σεξουαλική επαφή, λόγω του πιθανού τραυματισμού των ιστών γύρω από την ουρήθρα, πιθανό να προκαλέσει την είσοδο μικροβίων.

Χρήση αντισυλληπικών μέσων

Π.χ. διάφραγμα και τα σπερματοκτόνα.

Γενετικοί παράγοντες

Π.χ. συγκεκριμένες ομάδες αίματος.

Ιατρικοί χειρισμοί

Π.χ. Η ύπαρξη ουροκαθετήρα. Μετά από 2-4 ημέρες από την τοποθέτηση του ουροκαθετήρα και εφόσον αυτός παραμένει, 10-30% των ασθενών θα εμφανίσει μικροβιουρία ποσοστό που φτάνει το 100% σε μακροπρόθεσμα καθετηριασμένους.

Πρόσφατη επέμβαση στο ουροποιητικό σύστημα.

Η ανοσοκαταστολή (όπως η χημειοθεραπεία και το AIDS.

Ανατομικές ανωμαλίες του ουροποιητικού

Π.χ. η υπερτροφία προστάτη στους άνδρες και οι νευρολογικές παθήσεις (όπως η παραπληγία) που εμποδίζουν την ομαλή αποβολή των ούρων.

Παθήσεις – φυσιολογικές καταστάσεις

Π.χ.

Η εγκυμοσύνη.

Η εμμηνόπαυση.

Ο διαβήτης.

Ηλικία

Η πιθανότητα ουρολοίμωξης αυξάνει σε άτομα άνω των 65 ετών.

 

Συμπτώματα

Οι ουρολοιμώξεις μπορεί να είναι συμπτωματικές ή ασυμπτωματικές. Στις συμπτωματικές ουρολοιμώξεις τα συμπτώματα που μπορεί να εμφανιστούν είναι τα παρακάτω:

• Αίσθηση καψίματος κατά την ούρηση (δυσουρία)
• Συχνουρία
• Επιτακτική ανάγκη για ούρηση και αποβολή μικρών ποσοτήτων ούρων
• Πυρετό, δέκατα
• Ναυτία, εμετό
• Κοιλιακός πόνος, πόνος στη μέση
• Αποβολή πυώδους εκκρίματος από την ουρήθρα
• Αιματουρία
• Δύσοσμα και θολερά ούρα

 

Μικρόβια που προκαλούν ουρολοιμώξεις

Πολλοί μικροοργανισμοί στα ούρα μπορούν να προκαλέσουν ουρολοιμώξεις. Κατά κανόνα πρόκειται για Gram αρνητικά βακτήρια. Τα κυριότερα από αυτά είναι:

• Escherichia coli
• Staphylococcus saprophyticus
• Proteus spp
• Klebsiella spp
• Enterococcus spp
• Serratia spp
• Neisseria gonorrhoeae

Άλλοι μικροοργανισμοί που μπορούν να προκαλέσουν ουρολοίμωξη είναι: Παράσιτα (Trichomonas vaginalis) Χλαμύδια (Chlamydia τrachomatis) Μύκητες (Candida ablicans)

Διάγνωση

To πρώτο βήμα για την διάγνωση των ουρολοιμώξεων είναι η γενική εξέταση ούρων. Τα ευρήματα που συνιστούν ουρολοίμωξη είναι:

1. Όψη: Ελαφρά θολή, θολή
2. Οσμή: Δυσάρεστη
3. Αντίδραση: Ουδέτερη, Αλκαλική
4. Νιτρώδη: Θετικό
5. Λευκοκυτταρική εστεράση: Θετικό
6. Πυοσφαίρια: > 5 κ.ο.π.
7. Μικροοργανισμοί: Άφθονοι
8. Επιθηλιακά κύτταρα: 5 κ.ο.π.
9. Βλέννη: Αρκετή

Ακολουθεί η καλλιέργεια ούρων για να ταυτοποιηθεί το μικρόβιο που την προκαλεί καθώς και το αντιβιόγραμμα για να προσδιοριστούν τα κατάλληλα αντιβιοτικά σκευάσματα. Υποσημείωση. Σε κάποιες περιπτώσεις ουρολοιμώξεων όπως η κυστίτιδα η διάγνωση γίνεται εύκολα μόνο από τα συμπτώματα.

 

Θεραπεία

Για τη θεραπεία των ουρολοιμώξεων λαμβάνονται αντιβιοτικά τα οποία έχουν επιλεγεί κατόπιν αντιβιογράμματος. Σε απλή κυστίτιδα χορηγούνται αντιβιοτικά για 3-7 μέρες. Η διάρκεια της θεραπείας εξαρτάται από τη σοβαρότητα της λοίμωξης, τα συνυπάρχοντα προβλήματα του ασθενή και το χορηγούμενο αντιβιοτικό. Τυπικά χορηγούνται τριμεθοπρίμη-σουλφομεθοξαζόλη, νιτροφουραντοΐνη, σιπροφλοξασίνη ή λεβοφλοξασίνη. Τα δύο τελευταία που ανήκουν στην κατηγορία των κινολονών δεν πρέπει να δίνονται σε εγκύους ή σε γυναίκες που θηλάζουν. Οι κινολόνες θα προτιμηθούν σε σχέση με το συνδυασμό τριμεθοπρίμης-σουλφομεθοξαζόλης αν υπάρχει γνωστή αλλεργία στις σουλφοναμίδες, σε γνωστό ανθεκτικό μικρόβιο ή σε κοινότητες όπου παρατηρούνται ανθεκτικά στον παραπάνω συνδυασμό στελέχη μικροβίων. Η νιτροφουραντοΐνη συνήθως δε χορηγείται σε άνδρες γιατί δεν επιτυγχάνει καλές συγκεντρώσεις στον προστάτη που μπορεί και αυτός να έχει προσβληθεί ενώ χορηγείται όπως και οι β-λακτάμες για 7 και όχι για 3 ημέρες.
Τα ενοχλήματα υποχωρούν μια με τρεις ημέρες από την έναρξη της αντιβίωσης. Για την εκρίζωση της λοίμωξης είναι απαραίτητη η ολοκλήρωση της αγωγής και όχι η νωρίτερη διακοπή της. Αν τα συμπτώματα επιμένουν πέρα των τριών ημερών θα πρέπει να ενημερωθεί ο θεράπων ιατρός.

 Κανόνες πρόληψης

• Πίνετε αρκετό νερό, 8-10 ποτήρια την ημέρα, για να ξεπλένεται το ουροποιητικό σύστημα.
• Να ουρείτε όποτε αισθάνεστε την ανάγκη χωρίς να αναστέλλετε το άδειασμα της κύστης.
• Να πλένεστε πριν και μετά τη σεξουαλική πράξη.
• Είναι καλό να χρησιμοποιείται προφυλακτικά μέτρα κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής και να ουρείτε μετά.
• Χρησιμοποιείτε βαμβακερά και όχι νάιλον εσώρουχα και μη φοράτε στενά παντελόνια.
• Μη χρησιμοποιείτε αρωματικά σαπούνια και ταλκ στην περιοχή των γεννητικών οργάνων.
• Οι γυναίκες πρέπει να χρησιμοποιούν προϊόντα υγιεινής που δεν περιέχουν αποσμητικά.
• Οι γυναίκες πρέπει να καθαρίζονται στην τουαλέτα με φορά από εμπρός προς τα πίσω μετά τις κενώσεις.
• Να προτιμάτε το ντους από το μπάνιο στη μπανιέρα.

πηγή μου

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BE%CE%B7