Δευτέρα 15 Απριλίου 2019

13χρονη ηρωίδα στην Σητεία, κόρη διασώστριας, γλίτωσε ηλικιωμένο από πνιγμό

***


13χρονη ηρωίδα στην Σητεία, κόρη διασώστριας, γλίτωσε ηλικιωμένο από πνιγμό





Η Καλλιόπη Πασχαλάκη την Παρασκευή μετά το σχολείο της έσωσε έναν ηλικιωμένο που πνίγονταν από τροφή κάνοντας του ασκήσεις απελευθέρωσης αεραγωγού
Η ηρωίδα από την Σητεία είναι μαθήτρια Β΄Γυμνασίου και την Παρασκευή το απόγευμα έσωσε από βέβαιο πνιγμό έναν ηλικιωμένο. Η ώρα ήταν περίπου 13:30 όταν η 13χρονη Καλλιόπη Πασχαλάκη είχε σχολάσει από το σχολείο της και επέστρεφε στο σπίτι της. Ενώ περπατούσε είδε έναν ηλικιωμένο να βρίσκεται σε πεζόδρομο της Σητείας σχεδόν γονατιστό να κρατά το λαιμό του με τα δυο του χέρια και να πνίγεται από σουβλάκι που λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα είχε δαγκώσει,
Με κατακόκκινο χρώμα προσώπου προσπαθούσε να αναπνεύσει και η μικρή κατάλαβε πως ο ηλικιωμένος πνίγονταν. Το μικρό κορίτσι έχοντας εμπειρία από τη μητέρα της που είναι διασώστρια αντέδρασε άμεσα. Αλλωστε και η ίδια έχει λάβει μαθήματα διάσωσης και αναγνώρισε τον κίνδυνο τον οποίο διέτρεχε ο ηλικιωμένος. Ετσι αποφάσισε να τον βοηθήσει κάνοντας του την προβλεπόμενη τεχνική που απελευθερώνει τον αεραγωγό από ξένο σώμα.
Το περιστατικό επιβεβαίωσε ο υπεύθυνος των εθελοντών διασωστών εκτάκτων αναγκών Κρήτης (ΕΔΕΑΚ) Γιάννης Δασκαλάκης και δόθηκε στη δημοσιότητα σήμερα Κυριακή 14 Απριλίου.
«Είχε παρακολουθήσει σεμινάρια»
«Μετά από 5 χτυπήματα ανάμεσα στην ωμοπλάτη και 5 κοιλιακές ωθήσεις, το κομμάτι της τροφής που ήταν ένα μεγάλο κομμάτι κρέας από σουβλάκι, να πεταχτεί στην 5 κοιλιακή ώθηση και να απελευθερωθεί ο αεραγωγός του ηλικιωμένου.. Ο άνθρωπος φανερά σοκαρισμένος και με τρεμάμενη φωνή, αφού έκατσε και ηρέμησε, ευχαρίστησε θερμά τη μικρή και έφυγε για το σπίτι του.
Το φοβερό σ αυτή την ιστορία είναι ότι η μικρή είχε παρακολουθήσει πριν 2 χρόνια, σεμινάριο για τις πρώτες βοήθειες στο σχολείο της από την ΕΔΕΑΚ και θυμόταν όλες τις ενέργειες που κάνουμε για να βοηθήσουμε κάποιον που έχει υποστεί πνιγμονή. Να τονίσουμε επίσης ότι η μικρή Καλλιόπη είναι κόρη μέλους της ΕΔΕΑΚ Σητείας, που σύμφωνα με την ίδια , είχε διαβάσει σχεδόν όλα τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια της μαμάς της, ενώ συχνά τις έλυνε απορίες που είχε γύρω από τις πρώτες βοήθειες και από ότι φάνηκε γνώριζε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει», έγραψε ο Γιάννης Δαλασκάλης και έδωσε δημόσια συγχαρητήρια στη μικρή Καλλιόπη αλλά και στη μαμά της Μαριάννα Λελεκάκη που είναι ενεργό μέλος της ΕΔΕΑΚ.
Πηγή: Έθνος
***

Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο
E-THESSALIA.GR
Η Καλλιόπη Πασχαλάκη την Παρασκευή μετά το σχολείο της έσωσε έναν ηλικιωμένο που πνίγονταν από τροφή κάνοντας του ασκήσεις απελευθέρωσης …



***
***

Πρώτη εγκυμοσύνη: Όσα θα ήθελα να μου έχουν πει ΠΡΙΝ μείνω έγκυος!

Πρώτη εγκυμοσύνη: Όσα θα ήθελα να μου έχουν πει ΠΡΙΝ μείνω έγκυος!

Η πρώτη μου εγκυμοσύνη -και η δεύτερη- ήταν από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου. Παρότι δεν ήταν όλα ρόδινα, εγώ τις πέρασα σκαρφαλωμένη σε ένα γαλάζιο και σε ροζ συννεφάκι αντίστοιχα. Εκ των υστέρων, βέβαια, έχω να σου πω ότι ποτέ δεν θα είσαι αρκετά προετοιμασμένη για όσα θα βιώσεις αυτή την περίοδο. Και πως εκτός από τα συννεφάκια, καλό είναι να ξέρεις και μερικές από τις πιθανές αντιξοότητες. Για να είσαι προετοιμασμένη ψυχολογικά!

Να σου πω, λοιπόν, 4 πράγματα για να ξέρεις πριν την πρώτη εγκυμοσύνη σου

Η πρωινή ναυτία δεν είναι απαραίτητα πρωινή

Μπορεί να είναι πρωινή, μπορεί να είναι βραδινή. Μπορεί να είναι μεσημεριανή, μπορεί να είναι απογευματινή. Επίσης μπορεί να διαρκέσει για περισσότερες από 12 εβδομάδες – πολύ περισσότερες. Τα καλά νέα: Στη δεύτερη εγκυμοσύνη δεν είχα καθόλου ναυτίες. Ευτυχώς αυτό που λένε πως κάθε εγκυμοσύνη μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη έχει δύο όψεις!

Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς μπρούμυτα

Εντάξει, έχω ένα θέμα με το «μπρούμυτα» αφού είναι η αγαπημένη μου στάση στον ύπνο. Και το υποψιαζόμουν πως μετά από μερικούς μήνες δεν θα μπορούσα πια να την απολαμβάνω. Αυτό που δεν ήξερα -και θα ήθελα να μου το έχουν πει πριν την πρώτη εγκυμοσύνη για να είμαι προετοιμασμένη- ήταν πως το στήθος μου θα πρηζόταν και θα πονούσε τόσο πολύ, που δεν θα μπορούσα να κοιμάμαι όπως μου αρέσει. Οι θυσίες της μητρότητας ξεκινάνε από πάρα πολύ νωρίς!

Θα νυστάζεις συνέχεια

Νομίζω πως στην πρώτη εγκυμοσύνη πέρασα τους δυο τρεις μήνες της αρχής κάπου ανάμεσα στο κρεβάτι και στον καναπέ. Ξυπνούσα και πριν περάσει ένα δίωρο, γλάρωνα και έπαιρνα έναν υπνάκο. Κι αυτό συνεχιζόταν ώσπου έφτανε το βράδυ οπότε πια κοιμόμουν κανονικά. Όπως είχα διαβάσει, αυτήν περίοδο που δεν βλέπει κανείς ότι είσαι έγκυος, μέσα στο σώμα σου συμβαίνει μια μοναδική διαδικασία, η οργανογένεση. Δημιουργούνται δηλαδή από το μηδέν όλα τα όργανα, ο εγκέφαλος, ο σκελετός, τα πάντα στο μωρό σου που έχει μέγεθος… γαρίδας. Γι’ αυτό και είσαι συνέχεια κουρασμένη!

Και μετά δεν θα μπορείς να κοιμηθείς καθόλου

Αφού πέρασα το πρώτο τρίμηνο από την πρώτη εγκυμοσύνη σαν την ωραία κοιμωμένη, μεσολάβησε ένα «φυσιολογικό» δεύτερο τρίμηνο και φτάσαμε με το καλό στο τρίτο, όπου ο ύπνος με ξέχασε. Η κοιλιά με ενοχλούσε, δεν μπορούσα να βολευτώ, είχα καούρες, πονούσε η πλάτη μου, ζεσταινόμουνα… Και όταν με έπαιρνε ο ύπνος, ξυπνούσα είτε για να πάω στην τουαλέτα είτε γιατί έβλεπα εφιάλτες από το άγχος μου. Δεν πειράζει όμως, οι τελευταίες αυτές ξάγρυπνες εβδομάδες λειτούργησαν σαν πρόβα για τα επόμενα ξενύχτια, όταν πια είχε γεννηθεί ο γιος μου!

Όταν γίνεσαι γονιός φαίνεται πραγματικά τι άνθρωπος είσαι

Όταν γίνεσαι γονιός φαίνεται πραγματικά τι άνθρωπος είσαι

Ότι έχει κατασταλάξει αυτό το μέσα σου, ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου, ότι αυτή που αντικρύζεις στον καθρέφτη, την διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο. Και ίσως γι’ αυτό αποφασίζεις να κάνεις παιδί, γιατί νομίζεις ότι σε ξέρεις τόσο καλά.
Και έρχεται το παιδί και ανακαλύπτεις σιγά σιγά ότι είσαι ή γίνεσαι μια άλλη. Ότι αποκτάς ένα καινούριο «εγώ» που άλλοτε σε τρομάζει και άλλοτε το θαυμάζεις ψιθυρίζοντας «καλά, είμαι εγώ αυτή;». Τουλάχιστον εμένα αυτό που μου συνέβη. Και σε άλλες μητέρες-φίλες.

Θυμάμαι ότι ήμουν ατρόμητη.

Ότι δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να με φοβίσει, ότι ενώ οι άλλοι κρύβονταν εγώ πήγαινα μπροστά. Τώρα φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι για την υγεία μου, θέλω να είμαι καλά για το παιδί μου. Φοβάμαι όταν οδηγώ, τρέχω λιγότερο. Προσέχω τη διατροφή μου. Κοιμάμαι νωρίτερα για να είμαι ξεκούραστη την επόμενη μέρα ώστε να δώσω όσα μπορώ περισσότερα στο παιδί. Ναι, πλέον δεν είμαι καθόλου περιπετειώδης. Προτιμώ την ασφάλεια, την ηρεμία, τη σιγουριά και τα πράγματα που μπορώ να ελέγχω, όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό σε μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις.

Θυμάμαι ότι κάποτε κοιτούσα περισσότερο τον εαυτό μου.

Δεν θυσίαζα εύκολα τον ελεύθερο χρόνο μου για οτιδήποτε μου ήταν δυσάρεστο. Με προστάτευα από την κούραση, τις αγγαρείες, τις στενοχώριες. Τώρα δίνω απλόχερα τον ελεύθερο χρόνο μου στο μικρό. Όσο κουρασμένη κι αν είμαι, ακόμα κι όταν κλείνουν τα μάτια μου, είμαι εκεί. Και το περίεργο είναι ότι το απολαμβάνω όσο ποτέ.

Θυμάμαι ότι δεν συνεργαζόμουν καλά με τους ανθρώπους.

Ήμουν συγκεντρωτική και δεν ζητούσα ποτέ βοήθεια. Ακόμα και όταν παντρεύτηκα, αυτό ήταν το παράπονο του συζύγου μου. «Νομίζεις ότι μόνο εσύ τα κάνεις όλα καλά» μου έλεγε και είχε δίκιο. Με το παιδί κατάφερα να το ξεπεράσω αυτό. Τον άφησα να συμμετέχει. Δηλαδή δεν τον άφησα, ήταν το αυτονόητό μου. Και έγινε αβίαστα. Έμαθα να τον εμπιστεύομαι και απέβαλα από μέσα μου την ιδέα ότι μόνο εγώ τα καταφέρνω σε όλα. Και δεν το έκανα από ανάγκη, για να βγάλω βάρη από πάνω μου. Το έκανα γιατί αυτό το παιδί δεν το έκανα μόνη μου, και γιατί κατάλαβα πως αυτή την ευλογία του «να δίνεις» και να «φροντίζεις» ένα μωρό όφειλε να την απολαύσει και ο σύζυγός μου.

Θυμάμαι ότι δεν άντεχα τη μητέρα μου ούτε λεπτό.

Όσο καλοπροαίρετα κι αν μου μιλούσε είχα πάντα κάτι να της πω. Ένιωθα ότι με καταπιέζει, ότι με συνθλίβει με την αγάπη της. Ένιωθα ότι ήταν υπερβολική σε όλα της. Νοιαζόταν υπερβολικά, ανησυχούσε υπερβολικά, φρόντιζε υπερβολικά, ταραζόταν υπερβολικά και ανακατευόταν υπερβολικά στη ζωή μου. Τώρα, που ήρθα στη θέση της, τώρα που μπήκα στα παπούτσια της συνειδητοποίησα πόσο την έχω αδικήσει. Και ευτυχώς δεν ήταν αργά και μπόρεσα να της πω πως τώρα κατάλαβα από που πήγαζε όλη αυτό το νοιάξιμο που τότε με έπνιγε. Και εκτός από μάνα, έγινα και καλύτερη κόρη.

Θυμάμαι ότι δεν είχα ποτέ υπομονή.

Όχι μόνο με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μου. Όταν ήρθε το παιδί δεν μπορούσα να φανταστώ που έκρυβα τόση υπομονή. Πώς μπόρεσα να βάλω σε μια σειρά τον ατίθασο εαυτό μου, με τον θηλασμό, τα ωάρια, τον ύπνο του μωρού. Και αργότερα πόση υπομονή έδειχνα με τις γκρίνιες του, τις αυπνίες του, το φαγητό που δεν έτρωγε, τα πρώτα του δόντια, τα πρώτα του βήματα, τις αταξίες του. Φοβόμουν πολύ ότι αυτή η ανυπομονησία θα αποτελούσε ένα αγκάθι στη σχέση με με το παιδί μου. Κι όμως το η «κατανόηση» και η «ενσυναίσθηση» έσβησαν και το παραμικρό ψίγμα ανυπομονησίας από μέσα μου, σε βαθμό που ακόμα απορώ με εμένα.
Μπορώ να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα ενός παλιού εαυτού που δεν θα μπορούσαν ποτέ να κουμπώσουν με τον τωρινό μου ρόλο. Ο άνθρωπος που ήμουν δεν υπάρχει πια. Ή μάλλον δεν υπάρχει πια η κακή εκδοχή του παλιού εαυτού μου.
Καθώς έγινα μητέρα ανακάλυψα τι άνθρωπος είμαι. Και παραμένω ένας δύσκολος άνθρωπος. Ωστόσο είμαι ο καλύτερος που θα μπορούσα να γίνω ποτέ. Και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η μητρότητα δεν είναι ότι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Απλώς βγάζει από μέσα του πολύτιμα στοιχεία που διέθετες, κι ίσως δεν είχες βρει τον λόγο να τα εκφράσεις.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου