ΣΗΨΑΙΜΙΑ

ΣΗΨΑΙΜΙΑ

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Κατά τη φάση της ανάρρωσης από χειρουργική επέμβαση, λοίμωξη η πλη­γή, μπορεί να αναπτυχθεί σηψαιμία ή σηπτικό σοκ. Συνήθη συμπτώματα εί­ναι τα εξής:
♦  Υψηλός πυρετός και ρίγη, γρήγορη αναπνοή, πονοκέφαλος και ναυτία μπορεί να είναι ενδείξεις σηψαιμίας – δηλητηρίασης του αίματος.
♦  Έντονα ρίγη, χαμηλή αρτηριακή πίε­ση, απώλεια όρεξης και ίσως απώ­λεια των αισθήσεων είναι πιθανά σημάδια σηπτικού σοκ.
♦   Κόκκινες γραμμές που εκτείνονται ακτινωτά γύρω από έναν δοθιηνα (καλόγηρο) μπορεί να είναι ένδειξη σηψαιμίας.
ΚΑΛΕΣΤΕ TON ΓΙΑΤΡΟ ΣΑΣ:
♦  Αν τα συμπτώματά σας δείχνουν ση­ψαιμία. Χρειάζεστε επειγόντως ιατρι­κή βοήθεια για να σταματήσει η εξά­πλωση της λοίμωξης και να προλη­φθεί το σηπτικό σοκ.
♦  Αν εμφανίσετε έντονα ρίγη, έχετε με­τρήσιμη πτώση της αρτηριακής πίε­σης και το δέρμα σας γίνει ωχρό, κρύο και κολλάει από τον ιδρώτα. Ίσως αρχίζετε να εισέρχεστε σε ση­πτικό σοκ, οπότε χρειάζεστε επειγό­ντως ιατρική βοήθεια.

Η σηψαιμία (δηλητηρίαση του αίματος) είναι μια δευτεροπαθής λοίμωξη που αναπτύσσεται όταν βακτηρίδια από κάποιο μολυσμένο σημείο του σώματος εισβάλλουν στην κυκλοφορία του αίματος (βλ. Λοιμώξεις). Αν τα βακτηρίδια συνεχίσουν να πολλαπλασιάζονται χωρίς να τα σταματήσει το ανοσοποιητικό σύστημα, διατρέχετε κίνδυνο σηπτι­κού σοκ, μιας δυνητικά θανατηφόρας κατάστασης.

Η σηψαιμία εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα που έχουν πρόσφατα υποστεί εγχείρηση ή άλλη παρεμβατική θεραπεία και σε άτομα που το ανο­σοποιητικό τους σύστημα είναι εξασθενημένο από κάποιο οξύ ή χρόνιο πρόβλημα υγείας. Τόσο η ση­ψαιμία όσο και το σηπτικό σοκ απαιτούν άμεση θεραπεία, για να σταματήσει η εξάπλωση της λοί­μωξης και να εξασφαλιστεί η πλήρης ανάρρωση.
ΑΙΤΙΑ
Η σηψαιμία είναι σχεδόν πάντα επιπλοκή κάποιας λοίμωξης, όταν βακτηρίδια ξεφεύγουν από την αρ­χική εστία και μπαίνουν στην κυκλοφορία του αίμα­τος. Τα βακτηρίδια που προκαλούν τη λοίμωξη, αλ­λά και οι ενδοτοξίνες που απελευθερώνει το ανοσο­ποιητικό για την καταπολέμηση τους εμποδίζουν τη ροή αίματος προς τους πάσχοντες ιστούς, με αποτέλεσμα πυρετό και ρίγη – χαρακτηριστικά συ­μπτώματα οξείας σηψαιμίας. Αν η δηλητηρίαση δεν τεθεί υπό έλεγχο από το ανοσοποιητικό ή την ιατρική παρέμβαση, τότε αρχίζει το σηπτικό σοκ.
Σηψαιμία μπορεί να προκληθεί από μόλυνση χει­ρουργικών τραυμάτων, πληγών ή εγκαυμάτων. Όμως και άλλοι τύποι λοίμωξης είναι δυνατό να απελευθερώσουν στο αίμα αρκετά βακτηρίδια ώστε να προκληθεί σηψαιμία. Αυτές οι καταστάσεις ποικίλλουν από λοιμώξεις του ουροποιητικού συ­στήματος ή πνευμονία, ώς δοθιηνες και αποστήμα­τα δοντιών ή παθήσεις των ούλων. Δυστυχώς οι περιπτώσεις σηψαιμίας μέσα στα νοσοκομεία αυ­ξάνονται: καθώς πολλαπλασιάζονται οι ασθενείς που περνούν από παρεμβατικές διαδικασίες για λό­γους εξέτασης ή εγχείρησης, τα υπεύθυνα για τη σηψαιμία βακτηρίδια εξελίσσονται διαρκώς σε νέ­ους τύπους με ανοσία στα συμβατικά αντιβιοτικά.
Σε σπάνιες περιπτώσεις αναπτύσσεται σηψαι­μία από κατανάλωση μη παστεριωμένων γαλακτο­κομικών προϊόντων, όπως ορισμένα μαλακά τυριά που περιέχουν το βακτήριο Listeria monocytogenes.
Τρώγοντας κανείς ωμά στρείδια ή άλλα θαλασσινά μολυσμένα με το βακτήριο Vibrio vulnificus, μπορεί να αναπτύξει θανατηφόρο σηψαιμία, αν ανήκει σε κάποια ομάδα υψηλού κινδύνου, όπως στα άτομα με ηπατική νόσο, διαταραχή του σιδήρου ή εξα­σθένηση του ανοσοποιητικού.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ
Σε υπόνοια σηψαιμίας, θα γίνει αξιολόγηση των συμπτωμάτων και των εξετάσεων αίματος για εντοπισμό των υπεύθυνων βακτηριδίων. Αν υπάρ­χουν ενδείξεις σοκ θα μπείτε σε νοσοκομείο όπου θα γίνουν έλεγχοι αίματος για βακτήρια, μετρήσεις αερίων του αίματος και άλλων στοιχείων, ίσως και ηλεκτροκαρδιογράφημα για ανίχνευση τυχόν καρ­διακών αρρυθμιών.
Μόλις εντοπιστούν τα βακτήρια που προκάλεσαν τη λοίμωξη, θα σας δοθούν αντιβιοτικά -από το στόμα ή ενδοφλέβια- για καταπολέμηση της λοίμω­ξης, ενώ ίσως χρειαστεί παροχέτευση και απολύ­μανση της πάσχουσας περιοχής. Αν αναπτυχθεί ση­πτικό σοκ χρειάζεται επείγουσα αντιμετώπιση και ενδοφλέβια αντιβιοτικά (πενικιλίνη, κεφαλοσπορί- νες ή αμινογλυκοσίδες). Ώς την πλήρη ανάρρωση, θα χρειαστεί μάλλον να μείνετε στο νοσοκομείο, για την πιθανότητα ανάπτυξης επιπλοκών.
πηγή