Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

"Ευχαριστώ" το Dental Group Βόλου, από καρδιάς!

Ξημέρωσε Σάββατο...κι εγώ ακόμα, προσπαθώ να συνέλθω, απ' το πολύωρο κλάμα της Παρασκευής...
Είχα πολύ καιρό να κλάψω, τόσο, μα τόσο πολύ!
Εδώ και ώρες ψυχαναλύω τον εαυτό μου...

"Είναι δυνατόν, βρε, Κατερίνα; Δεν έκλαψες για τόσα και τόσα, σε λύγισε ένα χαμόγελο; Είναι δυνατόν να κλάψει άνθρωπος τόσο πολύ, για ένα και μόνο, χαμόγελο; Φτάσαμε σε εποχές που δεν χαμογελάμε πια! Τι το θέλεις; Γιατί τόσος κόπος, πόνος, κι έξοδα; Μη σε ξεγέλασε η ηλικία; Μη παρασύρθηκες απ' τα όμορφα, τα φανταχτερά, τα μοδάτα; Έλα, σύνελθε! Πεινάει ο κόσμος σήμερα! Πεθαίνουν παιδιά! Τόσα γίνονται! Να στα απαριθμήσω;"

....και προσπαθεί να απαντήσει διστακτικά ο δεύτερός μου, εαυτός:

"Αφού ξέρεις, ότι ξέρω, όλες τις δυσκολίες... Του κόσμου, της εποχής μας, της οικογένειάς μας, των φίλων μας, προσπαθώ να βγω απ' τις δικές μου... αλλά, αφού ξέρεις: Το χαμόγελο, δεν έχει να κάνει μόνο με την αισθητική και την ομορφιά. Το χαμόγελο έχει να κάνει με την σωματική και την ψυχική υγεία όλων! Τι να σου εξηγώ, αν κι εσύ ακόμα, με μαλώνεις; "

"Δε σε μαλώνω. Κάνε αυτό που ξεκίνησες. Κάτι μουτζούρωσες το μεσημέρι σε χαρτί, ενώ έκλαιγες. Σε είδα. Γράφ' το!"

" Αλήθεια είναι.
Αφού ο Θεός μας είναι Γιατρός,
τότε κι οι γιατροί μας, μικροί Θεοί, είναι! "

"Το πιστεύεις ακόμα;"

"Εσύ τι λες; Αλλιώς, θα έκανα αυτή την ανάρτηση;"

"Δε ξέρω, εσύ ξέρεις!"

"Ξέρουμε κι οι δυο. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε αυτή την μεγάλη ομάδα γιατρών και βοηθών, του dental group, και ιδιαίτερα τον Ορέστη Αναστασιάδη, που νοιάζονται, ίσως και περισσότερο από μας, για το χαμόγελό μας!"

"Ναι, έτσι είναι! Το αξίζουν και τους ευχαριστούμε, με τo χαμόγελο ψυχής που σμίγει με το δικό τους και γίνονται ένα!"

"Κι εμείς, ένα είμαστε! Μη το ξεχνάς!"

"Ποτέ, δεύτερέ μου εαυτέ, ποτέ!"

"Στάσου! Πού πας; Τα βιντεάκια;"

"Άστα! Ξημέρωσε! Ήταν μελαγχολικά! Ήρθε η νέα μέρα, δικαίωμα στην χαρά! Έχω ένα παλιό, αλλά καλό!"

 

Dental group Βόλος

στο facebook
Υγ. Κυριακή ξημ. 5:52
Αυτά είναι τα στεναχωρημένα μου...
Πέρασαν!
Τα σημάδια... τα σύννεφα, το άλογο, οι νεροκολοκύθες μου... έλεγαν άλλα... (καλά!)... αλλά... μου βγήκε πολύ κλάμα, ρε, παιδάκι μου!
Ξεκίνησε με το μπαμ της αγωνίας και συνεχίστηκε με το μπαμ της χαράς!
Έτσι γίνεται! Οι πολύ ζωντανές στιγμές, μπερδεύονται!
Να είστε ΚΑΛΑ, μικροί Θεοί μου!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

 

 * ******
 

1 σχόλιο:

  1. Τα σημάδια μου είναι:
    Το άλλογο= ΑΓΙΟΣ
    Νεροκολοκύθες: ΟΝΕΙΡΑ (άπιαστα ή προσιτά)
    Σύννεφα= Καταιγίδα, βροχή, στεναχώρια, κ.λ.π. (αναλόγως)
    ΗΛΙΟΣ= ΚΑΛΟ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή